KAR!

Kar, 
beyaz bir manzara.
Bulutlar çıplak,
Krallar çıplak,
Ayyaşlar sokak ortasında.

Ağlayası geliyor insanın.
Ne etsem, 
Ne desem, 
Ne söylesem?
Bir söz vardı hatırlamadım şimdi
-hatırlarsam söylerim-

Hava hala buz gibi
İçim hafif güz gibi
Öpse yanaklarımı 
Olacağım yaz gibi
-önce sevsinde öpmesi kalsın-

Dışarda kar var
Bembeyaz demiş miydim
-sanki mavi kar var da-

Bilemedim şimdi
Alttan mı alayım,
Üstten mi?
Hangisi daha temizdir?
-ben böyle iyiyim-
Yerimde kalayım.

Benim sevdiğim vardı
Ona ne oldu acaba?
Ne olduysa oldu
Belki sobanın yanında
Belki kuş tüyü yatağında
Kuş tüyü dedimse bildiğimden değil ha
-belki dedim ya-

Dışarda kar var 
-içimde olduğu kadar-
Ve esen soğuk rüzgar?..

SENİ ANLATIYORUM

Sen baktıkça yağan yağmurum
Yandıkça ısındığım güneşimsin
Sen kapıyı çalan arsız kadının
Sessiz gelen misafirisin
Sen sordukça söylediğim
Biraz mavi biraz derin
Sen üşüdükçe titrediğim
Gördükçe özlediğimsin.

BAŞKA ZAMAN

Sonra bi bakmışsın gökyüzüne bulutlar sana yağıyor.
Güneş, içler acısı ruhunu yakıyor.
Hayran olduğum sözlerin bana damlıyor.
Bekliyor, sabahları her an kadar bekliyor.
Soruyorum sen kimsin ve ben neden böyleyim?
Bulamıyorum cevabı, bende duruyor gözlerin.
Aydınlatsın gökyüzümü, olduğun her yerdeyim.
Bilemiyorum, senden sonra sanki başka haldeyim.